Nazwa broni pochodzi od nazwiska belgijskiego konstruktora - inż. Emila Naganta. Był to jedyny szerzej znany typ rewolweru gazoszczelnego (tzn. takiego, w którym nie dochodzi do przedmuchów gazów prochowych pomiędzy bębenkiem a lufą). Do jego zasilania używano nabojów o specjalnej konstrukcji (pocisk był całkowicie schowany w łusce). Odpowiedni mechanizm powodował dosuwanie bębenka do wlotu lufy. Krawędź łuski była wsuwana do lufy i w rezultacie następowało uszczelnienie połączenia.

Broń była bardzo popularna w Rosji w okresie przed I wojną światową oraz w okresie międzywojennym. Początkowo była dostarczana przez zakłady „Fabrique d’Arms Nagant Frères” w Liège, a następnie produkowana przez zakłady zbrojeniowe w Tule. Została przyjęta jako przepisowa broń krótka armii rosyjskiej. Naganty używane były następnie w Armii Czerwonej oraz sowieckich organach bezpieczeństwa (Czeka, NKWD), aż do wyparcia ich przez pistolety TT i Makarow. 

Rosyjskie i radzieckie Naganty wz. 1895 w niewielkich ilościach były też używane w Wojsku Polskim w latach 1918-23. W późniejszym czasie produkowano w Polsce nieco lżejszy wariant rewolweru na potrzeby Policji Państwowej. Wytwarzano go w Fabryce Broni w Radomiu, jako Nagant wz. 30 (lub Ng 30). W większych ilościach rewolwer pojawił się w uzbrojeniu Ludowego Wojska Polskiego od 1943 do lat 50. 

Oferowany rewolwer jest przystosowany do strzelania wyłącznie amunicją hukową kal. 9x17 R, został wykonany na bazie rewolweru z okresu II Wojny Światowej. Sprzedaż na promesę upoważniającą do zakupu broni do celów rekonstrukcyjnych.